بخشی از مناجات حضرت اباعبدالله الحسین(ع) در گودال قتل گاه

                  بند سی و هفتم

              ای کـردگار پاک و خــداوند اکــبرم

              وی مهربان تر از پدر و جدّ و مادرم 

              بر خاک کوی تو سر تسلیم هِشته ام

              آن خَنجر است و این من و آن شمر و این سرم 

              دادم به راه عشق تو هر آنچه داشتم

              از ملک و مال و یاور و اولاد و لشکرم

              در عین حال خجلتم  افزون ز ماسوا ست

              زانگه به درگهت نه سزاوار محضرم

              زان تو بوده آنچه به راه تو داده ام

              خود نیز، زان حضرت آن ذات اطهرم

              در حضرت تو، لفظ من از من خطا بود

              من نیستم تو هستی و این هست باورم

              گر داشتم هزار جوان همچو اکبرم

              ور بُد هزار قاسم و عبّاس و اصغرم 

              گر بُد هزار دُخت به سان سکینه ام

              ور بُد هــزار زینب و کلثـوم خواهــرم 

              گر داشتم هزار دل و سینه در وجود

              ور بُد هزار جان و سر و جسم و پیکرم

              خود می گذشتم از همه در راه عشق تو

              با نفس مطمئِنّه و با قلـب شـاکـــرم 

              اینک رسیده جان به لبم مُردم از فراق

              بفرست پیــک بزم وصالت کنــون برم 

              در بحر خون فتـاده ام و دست و پا زنم

              دســتم بگیــر و کـش به کنــار پیمـبرم 

              خشکیده از عطش لب لعلم به سان چوب

              یارب کجاسـت ســاقی آن حوض کوثرم 

              پیـراهنم پُـر اسـت ز پیـــکان عشــق تو

              ایـن پیــرهن رســان بَرِ زهــرای اطهرم 

                                                         پس شــــاه داد خـاتمــه بـر رازهــای عشق

                                                         شاید رسیدش از سوی حق این ندای عشق

                                          **********************

 هر كس كه گفته قول بلا بر صلاي عشق         گرديده است تا به ابد مبتلاي عشق

  عاصـــم اگر تمــام ســوالله قلــم زنند         هرگــز به منتها نرســـد ماجراي عشق

                              «استفاده از مطالب وبلاگ با ذكر منبع بلامانع مي باشد»